ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
دریای من
امشب چه غوغا کرده اى، طوفان چه برپا کردهاى
در سرزمین سینه ام، دل را چو دریا کردهاى
گاهى به مَدَّم میکشى، گاهى به جزرم میکُشى
اى ماه پر افسون، مرا پایین و بالا کردهاى
تا کى به ساحل سر زنم؟ امواج را بر در زنم؟
تا کى بجویم من تو را؟ لنگر کجا وا کردهاى؟
کى در هوا فـانى شوم؟ کى ابر بارانى شوم؟
بر من بتاب اى ماهتاب، کآتش به دلها کردهاى
پا در رکاب موج بر، با خود مرا در اوج بر
آى و وفا کن در کنار عهدى که با ما کردهاى
آى و تنى بر آب زن، چرخى در این گرداب زن
مىمیرم از این تشنگی، از ما چه پروا کردهاى
بردى، ببر این آبرو، در هم مکش آن چشم و رو
از آبروى من عجب ابرى مهیا کردهاى
شد رعد و برق ابر من، یعنى سر آمد صبر من
باران که میبارد بیا، من را تو رسوا کردهاى
دیگر چه سود از گفتگو، رو گل ندارد پشت و رو
با ما مگر تا پیش از این بهتر از این تا کردهاى
دریاى من آرام گیر، از عکس رویش کام گیر
مه در بغل کى آیدت؟ دل خوش چه بیجا کردهاى
همــــــــۀ مستیـم از بــــــــوى تو بود
می ام از بـــــــــادۀ مینــــــــــوى تو بود
هـــــر زمـــان چشم فـــــرو میبستم
در خیــالــــــــم رخ نیکـــــــوى تو بود
هوســـى جــز تو به دل راه نداشت
بسته بر پاى دلــــم، مــــــوى تو بود
لب، خمــــــوش از اثــــر داغ تو شد
جــــــز زمـــانى که ثناگــــوى تو بود
سجده ام بر ســـر سجـــــادۀ ذکر
همه بر حلقــــــۀ گیســــوى تو بود
روز و شــب، چشم به راهت بودم
دیده ام خستـه و بى سوى تو بود
قبلـــــه حــــــج و صلاتــــــم بودى
سجده هایم همه جا سـوى تو بود
فــــــــرح و حـــــزن دل بى تابـــم
بسته بر آن خــم ابـــــــروى تو بود
اینکه بیمــــــــار تو بودم یک عمــــر
همه از نسخــــــــه و داروى تو بود
دم آخـــــــــر تو بیـــــا یک قـــدمى
عمــــر من طى ره کـــــــوى تو بود
کاش ایـن لحظــــــه کنـــارم بودى
ســـــــر من بر ســــر زانوى تو بود
خـــــدا فرمـــوده سائــل را فلا تنهر فلا تنهر
غریــبــانـــه گـــدایى آمــــده بـــر در فلا تنهر
سیه رویى به کــــوى تو به روى خاک افتاده
نمیگویم بَرَم بنشیـــن بیــــــا بگـــذر فلا تنهر
اگــــــر طـــردم کنى از آستانت میروم امــا
مـــرا مولا تو از کــــوى خودت دیگر فلا تنهر
نگاهى کن اگر چه با همان قهر و خم ابرو
کــه مـن هـرگـــز نمیگویم فلاتقهر، فلا تنهر
هـــــر آنکـــه دلربـا گـردد نراند بیدل خود را
مــرا که در همـه عالــم تویى دلبر فلا تنهر
ما تشتهى کـــه فرمــــــود لاتسرفــوا ندارد
ایــن دل کـــه اشتهایى جـــز روى او نـدارد
اى عاقلان مگویید ایـن خانــه را رهـــــا کن
هستـى بـرون ز کــوى او رنــگ و بـــو ندارد
قومــى به جستجویـت آواره کــو بـه کویند
در قلب من که هستى این جستجو ندارد
تا کـى به ناله و غم اشــــک از بصر بریزم
مولا بیــا که دیگــر این دیده ســــــو ندارد
ارباب نازنینــــم شرمنــــــــدۀ تــو هستـم
بنگـــــر غـلام خــود را کـــو آبـــــــرو ندارد
خواهد دلــــــم بگوید از رنـــج و غـم برایت
امـا تــــوان گفتــــن را مـــو بــه مـــو ندارد
خواهـــــم روم مصلّـــى بهـر نمـاز عشقت
میدانـم این نمـازم جز خــون وضـــــو ندارد
جــان میـدهــد غلامــت، مولا بیــا نظـــاره
جـــز دیــــــدن تـــو دیــگــــــر او آرزو ندارد
السلام علیک یا ابا عبدالله
با تشکر از مطلب خوبتون با مطلب (آثار و برکات عزاداری - حفظ رمز عاشورا)آپم